Rozważając kupno lub opiekę nad psem do adopcji, zawsze musimy zastanowić się, czy jesteśmy w stanie sprostać wymaganiom rasy i ogólnym potrzebom psa. Musimy być gotowi na pracę z psem i poświęcenie mu swojego czasu i uwagi. Powinniśmy też zastanowić się, czy w razie potrzeby będziemy w stanie wybrać się ze swoją pociechą na szkolenie lub zasięgnąć rady u psiego behawiorysty, a w przypadku choroby – czy posiadamy wystarczające środki, żeby zapewnić czworonogowi odpowiednią opiekę medyczną. Posiadanie psa to przywilej – nie obowiązek. Decydując się na wzięcie pod swój dach psa, odpowiadamy za jego zdrowie i komfort, dlatego należy dokładnie przemyśleć jaką rasę chcielibyśmy wybrać oraz czy będziemy w stanie sprostać wymaganiom takiego psa.
Jeśli rozważasz nabycie psa rasy harrier, zachęcam do przeczytania informacji poniżej, aby po części zorientować się, jakie wymagania mają te psy oraz jak sprawować opiekę nad swoim przyszłym przyjacielem. Harriery to psy należące do grupy myśliwskiej, co wiąże się z ich dużą potrzebą ruchu i węszenia.
Harrier – wygląd i opis rasy
- Pochodzenie: Wielka Brytania
- Rozmiar: 46 – 53 cm
- Waga: ok. 20 kg
- Sierść: krótka
- Maść: tricolor
- Długość życia: 11 – 12 lat
- Charakter: stadny, łagodny, czuły
Harrier – wzorzec rasy
Jak wygląda harrier? Harriery to średniej wielkości psy gończe, o lekkiej budowie, przypominający foxhunda. Jest silnym psem i szczupłej sylwetce i długich nogach. Klapnięte uszy, wysoko osadzone na ostro zarysowanej głowie. Ogon średniej długości. Kolor szaty występuje najczęściej w wersji tricolor – rudo – czarno- biały.
Harrier – charakter
Są to niezwykle towarzyskie psy, przyzwyczajone do pracy w grupie. Rasa została stworzona w celach polowań na zające i lisy, przez co współpraca w stadzie to dla nich naturalna kolej rzeczy. Uczą się szybko, najczęściej jednak potrzebują mocnego bodźca motywującego – na przykład jedzenie. Potrafią być bardzo uparte i należy się liczyć z pewną dozą indywidualności u tych psów. Po zwęszeniu tropu, jako że należą do psów gończych, może okazać się trudne odwołanie od potencjalnego celu. Górę bierze instynkt, dlatego od momentu pojawienia się szczeniaka w naszym domu, należy ćwiczyć przywołanie. Harriery w domu cechują się dużą dozą delikatności i łagodności, dlatego nadają się do rodzin, w której są dzieci. Należy jednak pamiętać, że każde stworzenie ma swoje dozy cierpliwości i absolutnie nie powinny być żywą zabawką dziecka, którą można ciągnąć za uszy czy za sierść.
Te psy mają dużą potrzebę ruchu i węszenia. Brak zaspokojenia tych wymagań będzie skutkować problemami behawioralnymi, takimi jak nadmierna wokalizacja przy pozostawieniu samemu w domu czy niszczenie otoczenia. Nie oznacza to, że harrier nie potrafi odpoczywać. Wręcz przeciwnie, dobrze wybiegany, zmęczony fizycznie i psychicznie pies chętnie ułoży się na kanapie czy też swoim posłaniu, aby odpocząć. Osobniki wyjątkowo nadpobudliwe trzeba nauczyć takiego zachowania, wyznaczając wyraźnie komendę, która ma wskazywać na odpoczynek.
Jako pies stworzony do polowań w grupie, podstawowym narzędziem do porozumiewania się ze stadem jest szczekanie. Przyszły właściciel musi liczyć się z tym, że harrier szczeka. Dużo. Nie nadaje się jednak na psa pilnującego posesje. Jest społecznym stworzeniem i nie ma w nim agresji, jedynie może zaalarmować pojawienie się obcej osoby szczeknięciami.
Harrier – długość życia
Harriery żyją około 12 lat.
Harrier – zdrowie
Nie stwierdzono charakterystycznych chorób u tej rasy. Cieszą się dobrym zdrowiem.
Harrier – pielęgnacja
Dbanie o szatę u tej rasy jest bardzo proste. Raz w tygodniu wystarczy wyszczotkować krótką sierść, by pozbyć się martwych włosów i ograniczyć linienie w domu. W okresie zmiany podszerstka należy zwiększyć tą częstotliwość. Właściciel powinien również zwracać uwagę na stan pazurów swojej pociechy. W zależności od podłoża na której porusza się pies, pazury mogą ścierać się same lub wymagać podcięcia co kilka tygodni. Taki zabieg jest prosty i bezbolesny, jeśli zostanie odpowiednio wykonany. Najlepiej zapytać o poradę lekarza weterynarii w jaki sposób przycinać pazury lub jeśli nie jesteśmy w stanie zrobić tego osobiście, zdać się na pomoc specjalisty. Aby ten zabieg odbywał się bez zbędnych emocji i ataków paniki ze strony psa, należy go od małego przyzwyczajać do dotyku i zabiegów pielęgnacyjnych w okolicy łap, uszu i pyska. Przyzwyczajony do tego psiak zachowa spokój i będzie czuł się komfortowo, ponieważ nie będzie mu obca taka sytuacja. Gdy zaniedbamy oswajanie z takimi sytuacjami, może okazać się, że pies będzie zbyt przestraszony i zacznie się zachowywać agresywnie, przez co prosty zabieg zamieni się w szarpaninę, której można było uniknąć.
Harrier – żywienie
Jako bardzo aktywne psy, harriery potrzebują wysokiej jakości, zbilansowanej diety, by pokryć zapotrzebowanie dla zużytej energii. Decydując się na formę karmienia, mamy trzy opcje: komercyjne suche karmy, komercyjne mokre karmy lub dieta przygotowywana samodzielnie. Absolutnie psy nie powinny dostawać jedzenia ze stołu. Potrawy i jedzenie przeznaczone dla ludzi zawierają duże ilości przypraw i soli, które są szkodliwe dla wątroby psów. Dwie pierwsze opcje są mniej czasochłonne i tańsze, przez co są częściej wybierane przez właścicieli. Należy jednak sprawdzać skład tych karm, zwracając uwagę na zawartość mięsa i warzyw. Karma dla psów powinna być bezzbożowa i zawierać ok 60 – 70% mięsa. Zboża stanowią jedynie wypełnienie karmy, zwiększając objętość chrupka czy puszki. Wydaje się wówczas, że pies zjada dużą porcję, ale tak naprawdę posiłek składający się ze zbóż zawiera głównie węglowodany, czyli cukry, które są szybko spalane, dają tylko chwilowe uczucie sytości i przyczyniające się do odkładania tkanki tłuszczowej. W efekcie mamy stale głodnego, grubego psa, z tendencją do zachorowania na cukrzycę typu II i wysokim ryzykiem stłuszczenia wątroby.
Pies jest w 70% mięsożercą – zboże to nie jest składnik spożywczy, który powinien znajdować się w jego misce. Jeśli natomiast chcemy samodzielnie dobierać wszystkie składniki żywieniowe i w pełni kontrolować jakość produktów, którymi karmimy naszego psa, możemy zdecydować się na dietę BARF – czyli dietę samodzielnie przygotowaną z surowego mięsa. Wersja gotowana BARFa również występuje, zalecana jest szczególnie psom z zewnątrzwydzielniczą niewydolnością trzustki. Ale uwaga! Taka dieta musi być ułożona pod danego psa, uwzględniając jego aktywność i masę, wyliczając na podstawie tego zawartość białka i tłuszczu w posiłku. Należy uwzględnić również procentową zawartość mięsa mięśniowego, podrobów, osobno wątroby, kości – jako źródła wapnia oraz owoców i warzyw. Dokładnym wyliczeniom podlegają również suplementy, które powinny znaleźć się w misce psa – takie jak oleje omega 3 i 6, algi morskie (źródło jodu), drożdże, witamina D3. Mięso powinno być urozmaicone, tak aby nie podawać stale tego samego gatunku, ponieważ istnieje wówczas większe prawdopodobieństwo, że pies się na nie uczuli. W dobrej jakościowo karmie komercyjnej wszystkie powyższe elementy są dodawane podczas jej produkcji, więc jeśli chcemy samodzielnie układać posiłki psu, musimy pamiętać o odpowiednich proporcja i składnikach. Obliczanie takie może być dla przyszłego właściciela kłopotliwe, warto wówczas skonsultować się z psim dietetykiem i poprosić o rozpisanie jadłospisu. Kolejną zaletą diety BARF jest możliwość przeprowadzenia diety eliminacyjnej, która umożliwia wykrycie na co dokładnie uczulony jest nasz czworonożny przyjaciel. Pamiętaj! Dieta BARF nie może być układana na oko! Nieprawidłowo skomponowana może przyczynić się do niedoborów lub namiarów składników odżywczych u naszego psa i problemy zdrowotne.
Średnio miesięczne utrzymanie harriera karmionego suchą karmą wynosi ok 180-200 zł, natomiast żywionego BARFem 300 – 400 zł, w zależności od rodzaju mięsa jakim jest karmiony. Do kosztów należy dodać inne wydatki, jak niezapowiedziane wizyty u lekarza weterynarii lub zakup legowiska, zabawek, obroży i smyczy na początku, po kupnie psa.
Harrier – szkolenie i wychowanie
Harriery to inteligentne, szybko uczące się psy, dobrze współpracujące w grupie. Mogą okazać się uparte przy szkoleniu, dlatego wymagana jest konsekwencja i chęć zainteresowania psa wykonywaniem poleceń. Pies powinien chcieć z nami współpracować, dlatego należy znaleźć bodziec, dzięki któremu chętnie z nami będzie współpracować. Może to być jedzenie, szarpak, piłka czy bieganie po wykonanej dobrze komendzie. Watro zapisać się na kurs psiego szkolenia, aby profesjonalny trener pokazał w jaki sposób pracować z psem i jak się z nim komunikować. Harriery mają bardzo silnie rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego idealnie będą nadawać się jako psy tropiące. Aby prawidłowo je zmęczyć, dobrym sposobem będzie nosework i zabawy z węszeniem. Należy pamiętać że najważniejszą komendą jest przywołanie, dlatego on szczeniaka należy uczyć psa komendy „do mnie”.
Dobrze współpracują w grupie, źle czują się, gdy są same, dlatego nie należy decydować się na tą rasę, jeśli byłby skazany na samotne przesiadywanie w domu.
Jako psy myśliwskie, mają bardzo silny instynkt łowny, dlatego jednoczesne posiadania Harriera i kota może okazać się kłopotliwe. Łatwiejszym zadaniem będzie przyzwyczajanie szczeniaka do obecności kota, niż wprowadzenie kota do już dorosłego psa, ponieważ może zakończyć się to pogonią.
Harrier – szczeniaki i hodowla
Decydując się na kupno psa zawsze powinniśmy sprawdzić źródło, z jakiego nabywamy szczeniaki. Hodowla powinna być zarejestrowana w międzynarodowym związku FCI, który narzuca zasady hodowcom, mające na celu zapewnić psom dobrostan i komfort. Regulacje te obejmują miedzy innymi częstość kryć, tak aby suka mogła mieć maksymalnie jeden miot w roku. Takie ograniczenia zapewniają możliwość regeneracji suki po ciąży i wykarmieniu szczeniąt. Dodatkowo zabrania się krycia samicy przed ukończeniem drugiego roku życia, ponieważ jej organizm nie jest jeszcze gotowy i odpowiednio rozwinięty do bezpiecznego donoszenia ciąży i porodu. Kupując psa za połowę ceny, bez rodowodu czy metryki, przyczyniamy się do rozwoju pseudohodowli, która jest nielegalnie funkcjonującą fabryką rozpłodową psów. Suczki najczęściej kryte są tam co cieczkę, nie mają możliwości odpoczynku po ciąży, a szczeniaki wydawane są do nowych domów bez aktualnych szczepień i odrobaczeń. W efekcie płacąc za takiego szczeniaka, napędzamy ten nielegalny biznes, skazując na cierpienie dorosłe psy, które pozostają w takiej pseudohodowli. Piesek, którego bierzemy do domu często okazuje się zarobaczony i chory, a koszta jego wyleczenia zazwyczaj są równe z ceną szczeniaka z legalnej hodowli. Jeśli nie chcesz wydawać tysięcy na szczeniaka, rozglądnij się w lokalnych schroniskach lub grupach społecznościowych, w których ogłaszane są psy w typie rasy do adopcji za darmo.
Harrier – cena
Ile kosztuje Harrier? Cena może wahać się między 3000 a 8000 zł. Psy rasy harrier są w Polsce rzadkością, wiec by nabyć przedstawiciela tej gończej grupy, prawdopodobnie trzeba będzie sprowadzić go z zagranicy.
Harrier – historia rasy i ciekawostki
Harriery to bardzo stara rasa, po raz pierwszy udokumentowany zapis o niej pochodzi z 1260 roku. Psy te powstały z mieszanki foxhounda, greyhounda i foksteriera. Używane były i nadal są wykorzystywanie do polowań głównie na zające i lisy. Nazwa rasy pochodzi od angielskiego słówka hare, co oznacza zając.
Harrier – dla kogo?
Harriery są zdecydowanie dla osób aktywnych, gotowych na kilkugodzinne spacery i współpracę z psem w celu zmęczenia fizycznego i psychicznego. Nadają się do rodzin z dziećmi, ale mogą gonić koty i inną zwierzynę taką jak kury i inne ptactwo. Najlepiej odnajdują się na zewnątrz, dlatego najlepszym rozwiązaniem byłby dla takiego psa dom z ogrodem, aczkolwiek bieganie po ogrodzie absolutnie nie zastąpi psu spaceru. Pies wychodzący na ogród dokładnie zna jego każdy zakamarek oraz zapachy. Nie ma w nim nic interesującego. Można to porównać do spacerniaka więziennego – można rozprostować nogi, ale brak jakichkolwiek zmian w otoczeniu wywołuje frustrację. Obowiązkowo należy zapewnić harrierowi ok 2-3 godzin spaceru dziennie. Jest więc dla osób, które chętnie wyjdą z domu i będą miały czas na rzetelne, konsekwentne prowadzenie tego wspaniałego psa.
Należy pamiętać, że decydując się na psa, dokonujemy wyboru i zobowiązujemy się do zapewnienia dobrobytu zwierzęciu na kolejne kilkanaście lat. Decyzja o kupnie, czy adopcji zwierzęcia nigdy nie powinna być dokonywana pod wpływem impulsu, dlatego należy dokładnie przeanalizować, czy damy radę zapewnić wszystkie potrzeby takiego czworonoga.
