Szpic wilczy to bardzo stara rasa a legendy mówią, że jej przedstawiciele zostali przywiezieni przez samych Wikingów na tereny Holandii i Niemiec. To wierne i odważne psy, które ze względu na swoje dawne przeznaczenie świetnie sprawdzą się do stróżowania domu. Kochają swoich właścicieli ponad wszystko a do obcych podchodzą z dużym dystansem. Charakteryzuje ich piękne, „wilcze futro” ale nie są ani trochę dzikie – to wspaniałe zwierzęta cenione jako psy do towarzystwa zarówno dla rodzin jak i singli. Przekonaj się czy szpic wilczy jest pupilem dla ciebie!
Szpic wilczy – wygląd i opis rasy
- Rozmiar: 43-46 cm w kłębie
- Sierść: długi, prosty, odstający włos okrywowy i krótkie, wełniste podszycie
- Długość życia: 12-15 lat
- Waga: 25- 28 kg
Charakterystyka:
- Aktywność: 3/5
- Chęć do zabawy: 3/5
- Inteligencja: 3/5
- Łatwość szkolenia: 3/5
- Terytorialność: 4/5
- Linienie: 4/5
- Kontakty z innymi psami: 3/5
- Kontakty z kotami: 3/5
- Kontakty z dziećmi: 3/5
Szpic wilczy – wzorzec rasy
Według klasyfikacji FCI ta rasa została przydzielona do grupy V (szpice i psy pierwotne) i 4 sekcji (szpice europejskie). Zastosowanie tych zwierząt: psy stróżujące oraz psy do towarzystwa. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów użytkowych. Reprezentuje typ lisowaty. Nazywany jest również szpicem niemieckim lub keeshondem. Jest to pies o charakterystycznej odstającej i obfitej szacie. Szczególnie imponująca jest kryza wokół szyi oraz owłosiony, wysoko noszony ogon. Szpic wilczy ma lisią głowę o czujnych oczach i małych, spiczastych uszach. To średniej wielkości psy. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy są gęstym i aksamitnym włosem. Reszta tułowia ma długą szatę. Nie dopuszczalny jest włos falisty, kędzierzawy a na grzbiecie nie powinien występować przedziałek. Dorosły szpic wilczy występuję w umaszczeniu szaro-srebrno-cieniowanej (tzw. wilczastej) z czarnymi końcówkami włosów. Ta rasa była pierwotnie wykorzystywana na terenach wiejskich i rolnych, gdzie pełniły funkcję stróża oraz zabijały szkodniki np. gryzonie. Rasa ta powstała w wyniku skrzyżowania szpica pomorskiego, samojeda i norweskiego elkhunda.
Szpic wilczy – charakter
Dorosły szpic wilczy jest na ogół psem posłusznym jednak może wykazać nieco niezależności, zwłaszcza na początku szkolenia. Ważne jest to, by właściciel wychowywał psa konsekwentnie i zarazem łagodnie by wytworzyć z psem więź pełną zaufania. Psy te są bardzo inteligentne, chętnie się uczą a nauczenie ich sztuczek nie sprawia kłopotu. Bardzo ważna jest socjalizacja psa od maleńkości oraz przyzwyczajanie go do różnych środowisk i bodźców. To zmniejszy problem głośnego szczekania, jaki może pojawić się u dorosłego szpica wilczego. Na szczęście psy tej rasy chętnie współpracują z człowiekiem, są bardzo inteligentne i bystre, dlatego ich podatność na szkolenie także jest duża. Przedstawiciele tej rasy bardzo przywiązują się do swojej rodziny, ale przeważnie wybierają sobie jednego „pana”, którego obdarzają największym zaufaniem. Zastanawiasz się jak szpic wilczy traktuje dzieci? Ten pies świetnie dogaduje się z dziećmi młodszymi i starszymi, chętnie asystując im przy zabawie. Szpic wilczy bardzo lubi zabawę i ruch, ale nie jest pod tym względem specjalnie wymagający.
Szpic wilczy – długość życia
Ta rasa uchodzi za długowieczną i zdrową, ze względu na to, że szpic wilczy należy do psów pierwotnych. Przedstawiciele dożywają około 13-15 lat.
Szpic wilczy – zdrowie
Szpic wilczy jest uważany za rasę zdrową a jego przedstawiciele rzadko zapadają na choroby. Dobre, renomowane hodowle zawsze sprawdzają swoje psy czy są obciążone chorobami genetycznymi. Jest to rasa wytrzymała i odporna na zmienne warunki atmosferyczne. Szczególnie dobrze znoszą niskie temperatury dzięki czemu są doskonałymi kompanami na zimowych spacerach. W przypadku wysokich temperatur należy zatroszczyć się o szpica wilczego i ograniczyć jego aktywność. Szpic wilczy źle reaguje na upał i należy zapewnić mu w te dni schronienie w chłodnym cieniu. Szpic wilczy ma predyspozycje do niektórych chorób, o których przyszły właściciel powinien wiedzieć:
- Dermatoza reagująca na hormon wzrostu – schorzenie o nieznanej etiologii
- Kruchość skóry (Zespół Ehlersa-Danlosa) – zaburzenie syntezy kolagenu
- Wrodzone zwichnięcie łokcia
- Przetrwały przewód Botala
- Tetralogia Fallota
- Padaczka
- schorzenie hormonalne (nadczynność przytarczyc)
- Choroby skórne
Szpic wilczy – pielęgnacja
Sierść szpica wilczego jest gęsta, długa i wełnista i te psy obficie linieją. Podstawą pielęgnacji jest wyczesywanie sierści codziennie a w okresach wzmożonego linienia nawet dwa razy dziennie. Szpic wilczy linieje całymi kępkami, więc warto zastanowić się nad zakupem miękkiej drucianej szczotki do podszerstka, szczotki dla psa typu pin brush oraz grzebienia i nożyczek do trymowania łap. Sierści nie należy czesać na sucho, gdyż będzie ulegać elektryzowaniu się a włos zacznie się niszczyć i kruszeć. Polecamy używać odżywki w aerozolu, dedykowane dla psów, które ułatwią rozczesywanie, ale nie będą zmiękczać włosa. Warto pamiętać, że w okresie linienia pielęgnacja jest bardzo ważna, gdyż przyspieszy proces zrzucenia martwej sierści. Jeśli właściciel nie poświęci na to czasu, linienie będzie trwać o wiele dłużej.
Szpic wilczy – żywienie
Zbilansowana dieta jest podstawą dbania o kondycję zdrowotną naszego pupila. Owczarkowi należy podawać pełnowartościową karmę suchą lub mokrą dobrego producenta. Rodzaj karmy oraz dawkę dopasowujemy do wieku, wagi i aktywności fizycznej psa. Jeśli kupujemy gotową karmę nie potrzebujemy suplementować ją witaminami bowiem jest już zbilansowana pod względem składników odżywczych. Natomiast jeżeli serwujesz swojemu psu dietę BARF, trzeba wzbogacić ją odpowiednią dawką suplementów. Rodzaj karmy i sposób żywienia najlepiej doradzi lekarz weterynarii, dlatego nie krępuj się zapytać go o radę w tej kwestii.
Szpic wilczy – szkolenie i wychowanie
Szpic wilczy jest psem oddanym właścicielowi, jest łagodny oraz skory do nauki. Szkolenie należy prowadzić w sposób konsekwentny i łagodny nie zapominając o urozmaiceniach typu zabawa w nosework lub aportowanie. Szpic wilczy najchętniej wybiera jedną osobę ze swojego stada, która będzie miała u niego największy posłuch. Wychowanie tego psa musi być systematyczne, gdyż może szybko wyczuć jakiekolwiek wahanie i niezdecydowanie opiekunka. Wobec obcych jest zazwyczaj nieufny, dlatego nie należy zaniedbywać oswajania go od szczeniaka z różnymi zjawiskami i bodźcami. Z domowymi zwierzętami dogaduje się bardzo dobrze. W stosunku do innych psów jest przyjazny chociaż samce bywają bardziej agresywne co należy kontrolować. Psy tej rasy nie są fanami zbyt intensywnego ruchu jednak nie należy ich pod tym kątem zaniedbywać. Szpic wilczy jest rasą elastyczną i dostosuje się różnych trybów życia swojego właściciela. Ta rasa uwielbia zabawy i może uprawiać psie sporty takie jak agility oraz obedience.
Szpic wilczy – szczeniaki i hodowla
W Polsce ta rasa nie cieszy się popularnością. Na terenie naszego kraju jest około tysiąc przedstawicieli tej rasy w hodowlach z czego 200 są prezentowane na wystawach. Ten fakt kształtuje dość wysoką cenę za szczeniaka. Szukając hodowli oferującej swoje szczeniaki koniecznie sprawdź, czy jest zarejestrowana w ZKwP. Zakup szczeniaka bez rodowodu jest niezgodny z prawem. Dobrym pomysłem jest wizyta w wybranej przez nas hodowli by jej właściciele mogli odpowiedzieć wyczerpująco na pytania dotyczące naszego przyszłego pupila.
Szpic wilczy – cena
Zastanawiasz się, ile kosztuje szczenię szpica wilczego? Szczenię z rodowodem, pochodzące z certyfikowanej hodowli (zarejestrowanej w ZKwP), kosztuje około 3 500-5 000 złotych. Cena zawsze zależy od pochodzenia zwierzęcia oraz renomy hodowli, którą wybierze właściciel.
Bezwzględnie należy unikać pseudohodowli, które łatwo poznamy po bardzo „okazyjnych” cenach. W takich miejscach zwierzęta nie mają zapewnionej dobrej opieki weterynaryjnej oraz mogą być nosicielami wielu chorób genetycznych.
Miesięczny koszt utrzymania psa rasy szpic wilczy waha się między 150-300 zł. Koszt zależy od diety psa, zabiegów pielęgnacyjnych oraz wizyt w gabinecie weterynaryjnym.
Ta cena za szczeniaka wydaje ci się za wysoka? Dobrym pomysłem jest adopcja psa ze schroniska za darmo. Taki pupil odwdzięczy ci się wielką miłością i oddaniem za podarowany mu dom.
Szpic wilczy – historia rasy, ciekawostki
Szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhund) z epoki kamiennej, oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Ta rasa wywodzi się z prastarego psa torfowego żyjącego ponad 6 tysięcy lat temu, którego szczątki zostały znalezione w postaci skamielin. Istnieją również zachowane wizerunki przedstawiające psa w typie szpica wilczego a jego najstarszy wizerunek widnieje na attyckim dzbanie do wina datowanym na 400 r. p.n.e. Jego pierwotną funkcją było stróżowanie oraz polowanie. Jego kuzyn szpic nordycki nadal wykorzystywany jest w myślistwie a odmiany tej rasy z Europy Środkowej nie kontynuują tej tradycji. W XVI wieku zaczęto selekcjonować hodowlę szpiców niemieckich pod względem wielkości i zostały wyodrębniony: szpic duży, średni, mały i miniaturowy. Szpic wilczy najbardziej znany jest na terenie Niemiec, Holandii oraz Szwajcarii. W Niemczech nazywano je Mistbeller – co oznacza „szczekacz z kupy gnoju”, gdyż te psy stróżując wybierały najniższy punkt obserwacyjny i stamtąd alarmowały o zbliżaniu się intruzów. Szpic wilczy jest nazywany również keeshondem a nazwa ta pochodzi od pseudonimu holenderskiego przywódcy ruchu patriotycznego – Cornelisa „Keesa” de Gyselaera. To on właśnie posiadał szpica wilczego i rozsławił tą rasę. Wraz z upadkiem ruchu patriotów popularność szpiców wilczych zmalała wraz z jego liczebnością. W latach 20 XX wieku nastały pierwsze próby odbudowania rasy. W 1899 roku założone zostało pierwszy związek hodowców szpiców wilczych, którego działalność kontynuowana jest aż po dzisiejszy dzień. Nazwa szpic wilczy jest związana ze szczególnym „wilczym” ubarwieniem szaty psa. Na świecie ta rasa nadal nie jest popularna a w Niemczech wpisano ją nawet na listę ras zagrożonych wyginięciem. W Polsce działa kilkanaście hodowli tego pięknego psa.
Szpic wilczy – dla kogo?
Szpic wilczy jest wesołym i żywym psem a ze względu na charakterystyczny wyraz pyska nazywany jest też „uśmiechniętym psem”. Ta rasa świetnie odnajdzie się w rodzinie z dziećmi, gdyż lubi ich towarzystwo i cierpliwie znosi psoty maluchów. Pamiętajmy jednak, by nie zostawiać małych dzieci sam na sam ze szpicem wilczym ze względu na zbyt dużą nieprzewidywalność malców (ta rada dotyczy wszystkich psów) Przedstawiciele tej rasy nie mają problemów by zaakceptować też inne zwierzęta takie jak koty czy świnki morskie. Szpic wilczy jest uczuciowym i przywiązanym do właścicieli psem. Może wykazywać nieufność do obcych, która zgodna jest z jego pierwotnym przeznaczeniem funkcji stróża. Szpic wilczy nadaje się zarówno do mieszkania w mieście jak i w domku jednorodzinnym. Warto wiedzieć, że ma on tendencję do ostrzegania swoich domowników głośnym szczekiem co może być czasem kłopotliwe. Przyszły właściciel będzie musiał pamiętać o odpowiedniej socjalizacji od najmłodszych lat by zminimalizować ten problem. Szpic wilczy potrzebuje codzienną dawkę ruchu jednak w jego przypadku nie musi być wcale intensywna. Ważne jednak by właściciel miał na uwadze, że nie jest to typowy kanapowiec. Ta rasa intensywnie linieje i nie obejdzie się bez codziennego szczotkowania. Te psy chętnie współpracują z człowiekiem i mogą być polecane początkującym właścicielom. Nie może pozostawać zbyt długo samemu w domu, dlatego nie polecamy tej rasy osobom zapracowanym. Szpic wilczy będzie wspaniałym towarzyszem zarówno dla singli, osób starszych oraz rodzin z dziećmi.
